Recensie over Tilt - Michiel Stroink
De totale controle kwijt zijn, je strategie verliezen en
roekeloos acties ondernemen. In de pokerwereld wordt dit verschijnsel ‘Tilt’
genoemd. Vandaar de titel van Michiel Stroink’s nieuwste boek. Thema’s als
macht en angst spelen een kernrol in een setting die hier perfect bij past en
erom bekend staat; het ziekenhuis.
Max, de hoofdpersoon, is een dertigjarige pokerspeler op
hoog niveau. Hij heeft zijn hele leven al uitgestippeld. Eerst tien dagen
fanatiek pokeren onder de invloed van verschrikkelijk veel drank en drugs,
gevolgd door tien dagen rust. Zijn leven loopt op rolletjes, zijn plan werkt
goed en hij verdient veel geld met het kaartspelletje. Tot het moment aanbrak dat
hij al aan had zien moeten komen. Hij belandde op de wc-vloer in het casino met
een geval van acuut leverfalen. Vanaf dit moment is hij niet zeker meer van
zijn leven. Deze positie wordt nog eens versterkt wanneer hij te horen krijgt,
van de topchirurg genaamd Barros, dat hij geen kans maakt op een transplantatie
door zijn ruige levensstijl waarmee hij zijn eigen leven verziekt heeft. Echter
wil zuster Dolores, die verliefd is geworden op Max, er alles aan doen om hem
in leven te houden. Ze trommelt wat mensen op, onder andere een jurist en een
vrouw uit de radiologiekamer van het ziekenhuis. Samen gaan ze door middel van
chantage en manipulatie de strijd aan tegen dokter Barros.
Ten eerste had ik erg hoge verwachtingen van dit boek door
de volgende zin op de achterflap: ‘Poker speel je met mensen, niet met
kaarten.’ Deze verwachtingen bleken echter te hoog, aangezien ze niet zijn
uitgekomen. Ik had vooral verwacht dat er een groot spel om Max heen zou
ontstaan waarin hij de sleutelrol speelt met zijn pokertalent. Dit was niet het
geval, de gedachten van Max die voorheen te lezen waren, verdwenen naarmate het
boek vorderde. De emotionele spanning viel weg, dit zorgde voor een
oppervlakkigheid in het boek die mij niet aanstond. Naar mijn idee had de schrijver
vele malen meer uit het concept kunnen halen, aangezien dat wel goed in elkaar
zit.
Ten tweede is de schrijfstijl van Stroink luchtig. Dit maakt
dat het verhaal makkelijk weg te lezen is, iets te makkelijk naar mijn idee.
‘Het verhaal is na het dichtslaan van de laatste pagina snel weer vergeten’,
aldus Sonja de Jong in het Noord-Hollands Dagblad. Verder viel mij ook op dat
ik door de schrijfstijl van Stroink telkens vergat dat ik een literair boek aan
het lezen was. De schrijfstijl maakte dat het leek op een boek voor beginnende
literaire lezers. Dit is een nadeel voor de gevorderden onder ons, aangezien er
wordt verwacht dat er wel enige vorm van diepgang en denkmateriaal gegeven
wordt.
Ten derde lijkt dit verhaal op een soort slechte soap. Dit
komt door de aandacht die Stroink besteed aan de clichés in de
ziekenhuiswereld. Je krijgt het idee dat alle topdoktoren en chirurgen
narcistisch zijn en alle verpleegsters zich gelijk voor je uitkleden om hun zin
te krijgen. De irritaties rijkten een hoog niveau wanneer zuster Dolores zich
voor de zoveelste keer uitkleedde om haar zin te krijgen van dokter Barros. De
dokter was dan te zelfingenomen om hierop in te gaan, dit past dan weer precies
tussen de vele clichés. De moraal van het ziekenhuis wordt op een verkeerde
plek gelegd. Dit maakt het verhaal niet aantrekkelijker om te lezen.
Na al deze tamelijk negatieve argumenten valt er uiteraard
ook wel een positief puntje weg te geven over de structuur van het verhaal. De
manier waarop Stroink zijn karakters beschrijft, door middel van terugblikken
naar het verleden, geeft de lezer een volledig beeld van het personage. Dit
heeft Stroink bij Max erg goed gedaan. Wanneer de vraag naar het pokertalent
van Max ontstaat wordt deze gelijk beantwoord door een terugblik naar de jonge
jaren van Max.
Concluderend is het nieuwste boek van Stroink leuk
geschreven, het heeft echter geen indruk achter gelaten. Dit zou wel het geval
moeten zijn, aangezien het concept goed is en Stroink's beheersing over de
schrijftechniek ook. Het boek is bedoeld om zijn debuut 'Of ik gek ben' te
overtreffen, dat is echter niet geslaagd. Stroink zal dus nog een poging moeten
wagen tot overleven in de schrijverswereld.
