Arthur Japin - Een schitterend gebrek

Recensie

Niet bij degene kunnen zijn van wie je houdt, dat kennen we allemaal wel. Dat je diegene mist en erg verlangt om hem/ haar weer in je armen te kunnen sluiten. Dit boek gaat over de grote liefde die ontstaat tussen een jong meisje van 14 jaar, Lucia, en een jongen van 17, Giacomo. Het verhaal speelt zich af in de 18ͤ eeuw, deels in Amsterdam en deels in Venetië.

'Een schitterend gebrek', het staat voor het gebrek aan liefde waarmee Lucia bijna haar hele leven heeft geleefd. Ze deed afstand van haar grote liefde Giacomo en al haar geluk wat daar in eerste instantie bij kwam kijken.

Het is een schokkend boek, er gebeuren veel redelijk tragische dingen. Maar dat is wel waardoor dit boek zich erg realistisch voordoet. Het verhaal speelt zich af in de 18ͤ eeuw. Nog niet iedereen had dezelfde rechten en veel vrouwen werden benadeeld ten opzichte van de mannen. De schrijver heeft dit goed uitgewerkt waardoor het een realistisch en interessant verhaal was om te lezen. Hoe realistischer het verhaal, hoe leuker het is voor de lezer.

Toch is het ook een verhaal wat op sommige punten lastig is om te volgen door de vele terugblikken naar het verleden. Ik zie het nut er wel van in, alleen had de schrijver het wat duidelijker kunnen maken voor de lezer door bijvoorbeeld meer signaalwoorden aan te brengen.

Het boek houdt je scherp. Er komen veel psychologische discussies in voor, vooral tussen het verliefde stel. Je wordt aan het denken gezet over je eigen situatie in de liefde of in je relatie met je familie en vrienden.

Het boek zit vol met emotionele spanning, het verhaal raakte me. Je leest het vanuit het oogpunt van Lucia, je leest dus ook al haar gedachten en meningen over bepaalde personen en gebeurtenissen. Ze weet zelf veel dingen over het leven niet waardoor jij ook niet doorkrijgt wat er zal gaan gebeuren. Zo zat ik het hele verhaal lang in spanning of ze elkaar ooit nog terug zouden zien.

Zelf ben ik niet zo van het lezen van boeken, maar door dit verhaal ben ik aan het denken gezet. Het is zo realistisch geschreven en je leeft erg mee met de hoofdpersoon, Lucia. Dit boek is beslist een aanrader!

De engelenmaker - Stefan Brijs

Recensie

Ik vind het boek de Engelenmaker een heel interessant boek en het zet je goed aan het denken, veel dingen verwijzen naar elkaar. Het zat vol met symbolische gebaren, zoals bijvoorbeeld de naam van de dokter, het huis aan de Napoleonstrasse in het dorpje Wolfheim en de titel ‘De Engelenmaker’ wat verwijst naar de dokter Victor Hoppe die zijn zoons heeft ‘gemaakt’ en ze vernoemt heeft naar de drie engelen ‘Michaël, Gabriël en Rafäel’. De schrijver heeft over elk aspect in het verhaal goed nagedacht waardoor het echt een boek is waar je maar in door wil blijven lezen. Het maakt je nieuwsgierig. 

Het boek zit vol met roddels. Als Victor Hoppe met zijn drieling na lange tijd weer terugkeert in het dorp, begint het roddelen van de bewoners in het dorp. Iedereen heeft zijn eigen ideeën over de bijzondere drieling. Dit maakt het moeilijk, maar spannend, omdat de lezer ook niet weet wat er aan de hand is met de drieling. Het is in het begin erg onduidelijk wat er nou aan de hand is met de drieling, in het derde deel worden al de vragen die zijn ontstaan beantwoord. 

Het boek gaat ook erg over de wetenschap, dat vind ik wel interessant. In onze tijd wordt er ook veel onderzoek gedaan over het klonen van mensen, dat is ook waar het boek om gaat. In het boek worden duidelijk de gevaren van het klonen van mensen beschreven. Het zet je wel heel erg aan het denken. 

Ik vind het ook heel interessant hoe het boek is opgebouwd. In het eerste deel speelt het verhaal zich af in het 'nu'. Er gebeuren allemaal dingen waarvan je geen idee hebt waarom ze zo gebeuren, het zet je heel erg aan het denken. In het tweede deel krijg je eigenlijk antwoord op de meeste vragen doordat het boek terug gaat naar de jeugd van Victor Hoppe. Het derde deel is de afsluiting van het boek, het is erg schokkend en dramatisch. 

In het boek speelt ook godsdienst een hele belangrijke rol, dat is ook het deel van het boek wat mij wat minder interesseert. Het draait heel erg over de haat aan goed en dat alleen Jezus een goed persoon is geweest. Dat had wel wat minder gemogen. 

In het kort gezegd: De Engelenmaker is een interressant boek vol roddels, wetenschap en godsdienst. Het is zeker een aanrader. 

Renate Dorrestein - Een hart van steen

Ik heb het boek 'een hart van steen' van Renate van Dorrestein gelezen. Ik was in de bieb om een boek te zoeken die ik kon lezen in de derde periode. Ik zag dit boek staan en las de eerste twee pagina's en de achterkant, het sprak me wel aan en het was ook nog in het goede genre dus besloot ik dit boek te lezen. 

De hoofdpersonage in Een hart van steen is Ellen van Bemmel. Nu ze zwanger is, en een kindje krijgt begint ze steeds meer na te denken over haar eigen jeugd. Toen ze twaalf jaar was, is er iets vreselijks gebeurd! Ze heeft de gedachte aan haar jeugd daarom heel diep weggestopt. Maar steeds meer flarden van haar jeugd en van de dag van de moord komen terug. Haar moeder was geestelijk niet in orde, ze dacht dat de duivel bezit had genomen van haar gezin, en dat zij ze alleen kon redden door ze te vermoorden. De hond van Ellen begon te blaffen, dus Ellen was buiten toen alles gebeurde. Als Ellen weer binnenkomt ziet ze haar broer en zus aan tafel zitten met een zak over hun hoofd. Ida ligt dood in haar wiegje. Haar ouders zitten in de woonkamer, toen waarschijnlijk ook al dood. Haar broertje Carlos ligt onder de tafel zwaar te ademen. Ellen neemt haar broertje mee naar de kelder en wacht daar totdat iemand haar vind.

De twee belangrijkste thema's uit Een hart van steen zijn toch wel de geestelijke ziekte van Ellen's moeder en het trauma van Ellen.
(blz. 173) "ik stond op en werkte me door de volle collegezaal naar buiten. Nu kende ik de ware naam van het mysterie dat ons gezin had verwoest. Kraamvrouwen- psychose. Er had nooit een tragedie hoeven plaatsvinden als mijn moeders toestand tijdig was herkend en men haar simpel weg de juiste medicijnen had voorgeschreven."
(blz.172) "Nu eens had ik een anale persoonlijkheidsstructuur, dan weer een bipolaire. Er was geen etiket of ik torste het een tijdje met me mee, zoals een leproze vroeger zijn ratel. Soms zij ik in de mensenmassa of op straat hardop tegen mezelf: "Ik ben Ellen van Bemmel", en geloofde het zelf nog maar half."
In het eerste fragment lees je hoe Ellen erachter komt hoe het tragedie van haar gezin heeft kunnen gebeuren. Hierin wordt het thema van de geestelijke ziekte van haar moeder in het kort uitgelegd. In het tweede fragment lees je een stukje over wat psychiaters over Ellen' situatie vinden. Hieruit kun je opmaken hoeveel moeite Ellen heeft gehad met het tragedie.

De belangrijkste personage uit het boek is Ellen van Bemmel. Bijna het hele boek door wordt haar gedrag bepaald door haar overleden broer en zus (Sybille en Kester) die in haar gedachte nog bij haar zijn. Sybille is  heel erg koppig en altijd bezig met jongens. Kester is heel handig met dingen maken en geeft haar altijd aanwijzingen daarover. Ellen komt weleens chagrijnig over. Zoals bijvoorbeeld tegen haar verpleegster Lucia, daar heeft ze heel vaak ruzie mee. Lucia is op de vlucht voor haar man. Ook al weet Ellen niet hoe erg dat is voor haar, ze toont helemaal geen medeleven.
Ik sta heel anders in het leven dan Ellen, maar dit zal hoogstwaarschijnlijk komen doordat ik niet zo'n erge gebeurtenis in mijn jeugd heb gehad en Ellen wel. Ik zou vrienden kunnen zijn met de Ellen van voor de moord, en met de Ellen die alles heeft verwerkt. Maar met de Ellen waarvan haar gedrag door Sybille en Kester wordt beslist juist helemaal niet.

Het taalgebruik in dit boek is helder, duidelijk en niet erg moeilijk. Dit boek is goed te lezen voor jongeren van mijn leeftijd, en ook weer niet te makkelijk voor volwassenen.
"Als je er even bij stilstond, werd je gek. Een lekke band, een gemiste trein, een verloren zakdoek: uit de kleinste en meest banale voorvallen was de gehele mensheid voortgekomen!"

Een hart van steen is een zielig en schokkend boek. Je stemming gaat hierin mee. Ik leefde met de personage mee, als Ellen verdrietig was dan werd ik dat ook een beetje. Ook lijkt het wel alsof je de personage in gedachten wilt toespreken: "Nee, nee! Doe nou niet!" Toen ik het boek uit had, ging ik er over nadenken: "wat nou als dit iets anders was gegaan, had het dan niet gebeurt?"

De boodschap, of het moraal in dit boek is er niet. Ik denk dat de schrijfster in ieder geval de geestelijke ziekte van Ellen's moeder onder de aandacht wil brengen. Ook wil Renate Dorrestein duidelijk maken hoe erg, en hoe lang je een trauma ergens aan kunt overhouden.

Als ik Een hart van steen vergelijk met Bon Bini Beach en De Donkere Kamer van Damokles, dan zijn er wel wat verschillen. Bon Bini Beach is vooral geschreven voor jongeren, Een hart van steen voor volwassenen maar ook goed leesbaar voor jongeren, en De Donkere Kamer van Damokles is vooral voor volwassenen. Ook verschilt de tijdsvolgorde, Bon Bini Beach en De Donkere Kamer van Damokles zijn in chronologische volgorde geschreven. Terwijl Een hart van steen juist heel veel flashbacks heeft.

Vragen:
1. Had dit tragedie volgens jou voorkomen kunnen worden? Zo ja, hoe?
2. Wat zou jij gedaan hebben om Ellen na het tragedie te helpen?

De Donkere Kamer van Damokles

Informatie over Willem Frederik Hermans

Zijn carrière:

Willem Frederik Hermans is geboren in Amsterdam op 1 september 1921 en stierf in Utrecht op 27 april 1995. Hij was een Nederlandse fysische geograaf die vooral bekend is geworden als schrijver. Hij wordt samen met Gerard Reve en Harry Mulisch gerekend tot De Grote Drie, de drie belangrijkste naoorlogse Nederlandse schrijvers.

Het werk van Hermans kan worden onderverdeeld in:

- Realistische romans, verhalen en novellen

- Essays en diverse artikelen

- Poëzie

- Wetenschappelijk werk als fysisch geograaf

- Surrealistische romans, verhalen en novellen

- Vertalingen

- Toneelwerken

- Brieven

Tussen zijn realistisch en surrealistisch werk zit zich een overgangsgebied: in zijn realistisch werk komen soms niet-realistische verschijnselen voor of blijft "de waarheid" onduidelijk. Een voorbeeld hiervan is 'Herinneringen van een engelbewaarder (1970)', waar de verteller afwisselend een engel en de duivel is en De donkere kamer van Damokles (1958), waarbij er  van mening wordt verschild over de vraag of de dubbelganger Dorbeck nu wel of niet heeft bestaan. Deze roman werd in 1963 onder regie van Fons Rademakers verfilmd met als titel: Als Twee Druppels Water.

Een thema dat vaak terugkeert in zijn boeken is dat de mens niet in staat blijkt om de wereld echt te kennen. Vooral mensen die iets willen bereiken in het leven of het goed met de mensheid voor hebben, moeten het vaak bezuren. Daarbij had hij wel een diep medelijden met zijn personages en zijn de beschrijvingen van hun belevenissen vaak ontroerend. Aan de andere kant is hij in de beschrijving van woord en daad van zijn personages vaak hard en realistisch. Het meest negatieve wordt niet uit de weg gegaan. Beledigende kritiek op onder andere het katholicisme en openlijke beschrijving van seksualiteit getuigen daarvan. Dat leidde begin jaren vijftig tot veel opschudding, met als gevolg rechtszaken die door Hermans gewonnen werden en Kamervragen over bijv, pornografie en het beledigen van katholieken. 

Ook droge humor komt vaak in zijn boeken voor. Hermans was ook een perfectionist: het ging hem wel om de inhoud, maar de vorm was ook belangrijk. Zijn stijl is helder maar soms wel bedriegelijk, toegankelijk en krachtig. Hij was vaak bezig met het verbeteren van nieuwe drukken van zijn boeken.

De Tweede Wereldoorlog is tot begin jaren zeventig een belangrijk thema in zijn werk, zoals bij meerdere schrijvers van zijn generatie. Kenmerkend voor zijn romans is dat de personages een bepaalde vaste visie op de maatschappij hebben. En dat vrijwel alles wat er gebeurt een functie heeft in het verhaal. Lang niet al het werk van Hermans zelf voldoet aan deze bijna onmogelijke eis, maar de structuur van zijn verhalen en de verwijzingen naar historische verschijnselen zijn kenmerkend voor het grootste deel van zijn werk. Daarin onderscheidde hij zich van Gerard Reve, met wie hij een tijd bevriend is geweest en die altijd een groot bewonderaar is gebleven van de boeken van Hermans. 

Een aantal van zijn werken:

Kussen door een rag van woorden (poëzie, 1944)

Demon van ivoor (pseud. Fjodor Klondyke, 1945)

Misdaad stelt de wet (pseud. Fjodor Klondyke, 1945-1946)

Leproos van Molokaï (pseud. Fjodor Klondyke, 1945-1946)

Misdaad aan de Noordpool (pseud. Fjodor Klondyke, 1945-1948; datering onzeker)

Horror cœli (poëzie, 1946)

Conserve (roman, 1947)

Zijn Privéleven:

Hermans was getrouwd met Emmy Meurs, een therapeute. Zij hadden samen een zoon, Ruprecht Hermans, geboren op 6 februari 1955. In een interview met Adriaan van Dis legt hij uit waarom hij zijn Surinaamse echtgenote destijds niet had meegenomen naar Zuid-Afrika.

Bron: Wikipedia.

Naschrift Ludwig Wittgenstein, 1971.

‘Ik kan hem zoeken als hij er niet is, maar hem niet ophangen als hij er niet is. Men zou kunnen willen zeggen: ‘’Dan moet hij er toch ook zijn als ik hem zoek.’’ Dan moet hij er ook zijn als ik hem niet vind, en ook als hij helemaal niet bestaat.’

Ik denk dat het goed bij het boek past, omdat het volgens mij gaat over Dorbeck. Dorbeck is de dubbelganger van Osewoudt, maar niemand weet of hij echt bestaat of niet. Osewoudt vindt hem niet, maar is er van overtuigd dat Dorbeck bestaat. In het naschrift van Ludwig Wittgenstein staat: 'Dan moet hij er ook zijn als ik hem niet vind, en ook als hij helemaal niet bestaat.' Ik denk dat dat slaat op Dorbeck, en de zoektocht naar hem. Niemand weet of hij echt bestaat, maar toch zoeken ze.

Titelverklaren: De donkere kamer van Damokles.

De titel ‘De donkere kamer van Damokles’ is best een rare titel voor dit boek. Ik denk dat ‘de donkere kamer’ slaat op het leven van Osewoudt  in dit boek. Het is uitzichtloos, je hebt geen idee hoe het gaat lopen. Ik weet niet wat ‘Damokles’ betekent of waar het op slaat in het verhaal.

Lofrede/Polemiek.

Ik moest dit boek lezen voor school. Toen ik de lofrede van Claudia de Breij las, dacht ik aan een boek over de Tweede Wereldoorlog, met veel spannende en aangrijpende stukken. Toen ik eenmaal begon met lezen, viel dat toch wat tegen. Omdat ik een spannend boek verwachtte. Onder andere door de recensies en reacties van bekende nederlanders op het boek, was het toch wat saaier dan ik hoopte. Het is op zich wel een goed boek, maar misschien niet helemaal voor 15 jarigen. Ik denk dat het voor mensen rond de 20 jaar en ouder toch wat leuker is om dit boek te lezen, dan voor middelbare scholieren, omdat alles heel uitgebreid beschreven wordt. Ik vind de Tweede Wereldoorlog wel een interessant onderwerp, ook om over te lezen. Het verhaal was ook goed en duidelijk, ik begreep het verhaal over het algemeen prima. Ik vond het boek niet spannend maar op sommige momenten wel meeslepend. Het verhaal is wel zo geschreven dat je wilt weten hoe het afloopt. Gaat Osewoudt dood, of overleeft hij de oorlog? Heeft Dorbeck echt bestaan, of was het gewoon een hallucinatie van Osewoudt? Het roept wel vragen in je op, en dat vind ik wel belangrijk aan een boek. Een verhaal of een boek moet je nieuwsgierig maken. Ik vind dat het boek wel een brede doelgroep heeft. Alleen ligt er natuurlijk aan van wat voor boeken je houd.